In de twintigste en eenentwintigste eeuw verkenden aqua-, aero en astronauten de fysieke buitenwereld van de mens. Zee, lucht kosmos; dankzij technologische uitvindingen was de mens in staat om vanuit diverse perspectieven zijn eigen leefwereld, planeet Aarde, te verkennen en te bestuderen. Dit moderne avontuur heeft geleid tot een enorme expansie van de menselijke leefsfeer, maar tegelijkertijd ook tot een (zelf)destructieve leefstijl. We staan volgens velen aan het het begin van het Antropoceen, het nieuwe geologisch tijdvak waarin de mens zoveel impact heeft op de aardse biosfeer dat die invloed nu 'rivaliseert' met de grootste krachten van de natuur. Hoe krijgen we zintuiglijk grip op dit nieuwe overweldigend perspectief? In dit essay onderzoekt Ruben Jacobs hoe de kunst zich verhoudt tot deze nieuwe ecologische realiteit, en hoe kunstenaars wetenschap en techniek inzetten om onze relatie met de aarde opnieuw te onderzoeken.
